تظاهر به فعل حرام از منظر فقه و حقوق کیفری ایران

مفهوم تظاهر به فعل حرام با توجه به معنای لغوی آن یعنی وانمود کردن وانجام فعل حرام در مرئی و منظر دیگران عبارت از ارتکاب عملی است که انجام آن در شرع ممنوع می باشد بنابرین ارتکاب عمل حرام لزوماً باید به نحوی صورت گیرد که در منظر عده ای واقع شود و عرفاً مغایر با ارزش هایی باشد که اکثریت مردم جامعه اسلامی بی احترامی به آن را قابل تحمل نمی دانند و ارتکاب ان را موجب جریحه دار شدن عفت عمومی تلقی می نمایند در حقوق جزایی جرایم به یک اعتباربه جرایم مشهود و جرایم غیر مشهود تقسیم می شوند قوانین شکلی ایران در مورد جرایم مشهود آئین رسیدگی سریع را پذیرفته است وقوانین ماهوی نیز به تشدید مجازات جرایمی که مشهود هستند پرداخته است و در فقه امامیه نیز ارتکاب جرایم به نحو مشهود با تعابیری مثل « تجاهر به فسق» « ارتکاب علنی گناه» « یا تظاهر به گناه» شناخته می شوند وآثار متعدی هم درباب تشدید واکنش اجتماعی عدم استحقاق سهم الخمس و زکات مال جواز استخفاف متجاهر به فسق سقوط عدالت و شهادت متظاهر به منکرات بر آنها بار می شود و در آئین دادرسی کیفری وتسریع در تشریفات دادرسی و نحوه رسیدگی به این دسته از جرایم مورد توجه قرار گرفته است وتوجه ماهوی به پاسخ های اجتمایی به جرم خصیصه اساس رویکرد فقهی است که در قالب پاسخ های اجتماعی شدید و سختگیرانه و محرومیت از برخی از حقوق اجتماعی تجلی یافته است و هم از منظر فقهی و هم از دیدگاه حقوقی جرایم مشهود به واسطه « ارتکاب علنی» « آنها به عنوان یک نهاد خاص با مختصات منحصر به فرد تاسیس گردیده است )) کلید واژه ها = حقوق کیفری، مشهود تظاهر، جرایم، علن، فعل حرام.